Na veertien jaar in Nice gewoond te hebben, ben ik terug in Nederland. Ik mis het om te leven in een andere taal. Ik mis om zes uur ‘s avonds de tweede ronde baguettes bij de bakker, die zo warm zijn dat je ze niet kunt vast houden. En mijn favoriete restaurantje waar je tussen de middag voor twaalf euro een Michelin-waardig maaltje eet tussen de Niçois dames met hun deftige hondjes. Ik mis mijn bergschoenen, de kruidige geur van de bergen en het zwemmen in zee in oktober. Maar de luxe mijn kinderen bij hun grootouders in de buurt te laten opgroeien, heb ik alleen in Nederland.

Ons leven in Frankrijk

Ik vertrok met het plan het een jaar te proberen. Eind december reed ik in een volgeladen auto vanuit donker Den Haag met mijn vriend naar het zuiden. En daar liepen we in januari met zonnebrillen over de Promenade des Anglais. Verliefd op de stad, maar we kenden er niemand. Elke uitnodiging namen we daarom aan. Dan kan je in onverwachte situaties terecht komen. Hijgend heb ik in de bergen gelopen met verbeten Fransen die voor me uit renden in dure wandeloutfits en vanaf de top met een minzame glimlach op me neer keken: Ça va Cateline? Van het uitzicht zagen ze niets. Hele middagen hebben we geluisterd naar het gemopper van onze negentigjarige buurman over zijn leven als kolonel. Ik snapte er niet veel van, maar zag het als gratis Franse les. Ik dronk koffie met een Parisienne, ook een outsider, die me zogenaamd Franse les gaf maar urenlang over zichzelf praatte. Ik was op feestjes waar niet werd gelachen maar beleefd gefluisterd rond een tafel met geraspte wortels.  We moesten alle dertig gasten kussen bij aankomst èn vertrek. Toen me ook nog gevraagd werd of ik lid wilde worden van hun cartonnage club, een soort knutselen, gaf ik het op. Dan maar geen vrienden. Het kwam uiteindelijk goed; integreren kost gewoon tijd. En wat een geluksgevoel geeft het als je ineens een grap in het Frans maakt die ook nog begrepen wordt. Of dat die Franse kennissen, die eerst wat vreemd leken, ongemerkt je beste vrienden geworden zijn.

Een huis kopen in Frankrijk, een dubbele investering

Terecht wordt gezegd dat ervaringen meer waard zijn dan bezit. Een tweede huis is daarom een dubbele investering. Naast een financiële investering is het een investering in geluk. Of het nou je tweede of enige huis is, het geeft je de kans te zwemmen in een andere cultuur. Soms tegen de stroom, soms snak je naar adem, maar meestal ben je gelukzalig aan het dobberen. De ervaringen die je erdoor krijgt zijn mooier dan als je alleen maar op vakantie bent in andermans huis. Als het enigszins kan, koop dat huis! Je kunt het verhuren aan toeristen en het ook altijd weer verkopen. In november ga ik een week terug naar Nice. Ik verheug me op mijn bergpad op een halfuur rijden dat ik met de ogen dicht kan bewandelen. Een vriendin gaat mee en we lopen zo langzaam als we maar willen en nemen alle tijd om te genieten van het uitzicht. Daarna naar onze lievelingsstrandtent voor wat winterzon, wijn en een plat du jour. Dit is geen vakantie, maar thuiskomen. Wat een luxe!

Cathelijne van Vliet, hoofdredacteur Leven in Frankrijk